Rozdział XXXIII.

          Nareszcie w domu.- chciałoby się rzec, wracając po dwutygodniowej nieobecności. Kate cieszyła się z powrotu, dopóki nie znalazła się na angielskim lotnisku. Pierwszą niemiłą niespodzianką było to, że nikt na nią nie czekał, a przecież Darcy obiecał ją odebrać.
-Okay, pewnie są korki.- rzuciła mimochodem sama do siebie.
          Usiadła na ławce, nogą przytrzymując walizkę i oparła twarz na dłoniach. Czekała na niego. Mogłaby wziąć taksówkę, ale przecież obiecał, że będzie. Nie chciała się z nim rozminąć. Kolejne samoloty odlatywały i przylatywały, tłumy ludzi przewijały się jej przed oczyma. Wsłuchiwała się we fragmenty rozmów, które do niej dolatywały. Wszystko, byle nie zanudzić się na śmierć. Po godzinie była wściekła. po dwóch zniecierpliwiona, po trzech znudzona, a po trzech i pół zaniepokojona. Darcy nie odbierał telefonu. Oczyma wyobraźni widziała Warda umierającego na łóżku szpitalnym, albo co gorsza Thomasa. Może tak bardzo się spieszyli, że aż mieli wypadek? Skarciła się w myślach za złość w kierunku Rudzielca.
          Już sięgała po komórkę z zamiarem zatelefonowania do brata albo jego żony, ale przypomniała sobie, że spędzają ten czas w Australii, korzystając z ostatnich miesięcy wolności Chrisa. Zamówiła taksówkę, ale po dokładnym przeliczeniu pieniędzy, wiedziała już, że ostatnie kilka kilometrów będzie musiała przemierzyć na nogach. Kiedy taxi mknęło po ulicach, wciąż próbowała dodzwonić się do Rudego. Nieskutecznie.
          Taksówkarz nie dał się przekonać, że zapłaci mu na miejscu. Dziewczyna nie skorzystała też z jego ordynarnych propozycji zapłaty. Wysiadła i prawie biegiem pokonała osiem kilometrów, ciągnąc za sobą walizkę. Zmęczona, spocona po półtoragodzinnym biegu dopadła wreszcie drzwi wejściowych. Grzebała w torebce w poszukiwaniu kluczy, obiecując sobie setny raz, że zrobi porządki w torbie o nieskończonym dnie. Wymacała breloczek w kształcie mini-globusa i wepchnęła klucz w zamek.
-DARCY?!
          Spodziewała się ciszy, głuchej, przejmującej, przerażającej ciszy. Zamiast tego usłyszała płacz, właściwie ryk dziecka i głośne odgłosy ... strzałów? Zapominając o zamknięciu drzwi, ruszyła w kierunku schodów. Zastygła w półkroku, kiedy zorientowała się, że zbliża się do źródła skowytu.
-Thomas...- szepnęła do siebie, po chwili powtórzyła głośniej imię synka.
          Chłopiec siedział mniej więcej w połowie schodów. Jego czerwona, zasmarkana, napuchnięta, mokra od płaczu twarz wyrażała rozpacz i przerażenie. Malec wyciągnął rączki w kierunku matki i przytulił się do niej od razu. Kate zapytała go, gdzie był jego ojciec, ale Tom wciąż tylko szlochał. Posadziła go sobie na kolanach i przycisnęła do siebie. Czuła smród, wydobywający się z jego pieluchy. Musiała go przebrać, ale najpierw chłopiec musiał się uspokoić. Bliskość matki zadziałała, Thomas przestał płakać, od czasu do czasu tylko pociągał nosem.
-Żryj to, szmato!- usłyszała z dołu.
          Kate stwierdziła, że lepiej będzie dla Warda, jeśli będzie miał bardzo dobre wytłumaczenie. Wzięła Toma pod pachę, zestaw do przewijania w lewą rękę i zeszła do salonu. Nie wiedziała czy jest bardziej wściekła, czy bardziej pała rządzą mordu, kiedy zobaczyła pobojowisko. I Warda w samym środku tego syfu. Wszędzie walały się poplamione ubrania, kawałki pizzy, butelki po piwie i jakieś brudne zabawki Thomasa. Miała wrażenie, że wybuchnie, kiedy dostrzegła Rudzielca siedzącego na podłodze z joystickiem z dłoniach, słuchawkach na uszach i wzrokiem wlepionym w ekran. Gwałtownym ruchem zdjęła mu słuchawki.
-Co do...?
-Niespodzianka.- syknęła ze złością.
-Cześć, kochanie.- cmoknął ją w policzek i wrócił do grania.
          Dziewczyna zbierała szczękę z podłogi. Rzuciła w niego słuchawkami, które trzymała w dłoni.
-O co Ci chodzi?- Ward wstał i ze złością rzucił joystickiem na sofę. - Najpierw przerywasz mi grę, a teraz jeszcze rzucasz we mnie czymś? Odwalżesz się.
          Kate zamrugała kilkakrotnie. W myślach zadawała sobie pytanie, do jakiego równoległego świata trafiła i kiedy będzie w domu.
- Dziękuję za odebranie mnie z lotniska.
- To dziś? - machnął ręką.- Ale widzę, że dotarłaś, więc w czym problem?
- Dlaczego Thomas nie jest przebrany?
          Ward wzruszył ramionami. Był tak pochłonięty grą i zabijaniem zombiaków, że zapomniał o synu.
- Dziecko krzyczy, kobieta czeka, a jaśnie pan sobie napieprza w gierkę?! Patrz jaki tu jest chlew!
- Nie drzyj się. Ale przyszłaś już.
- No i co w związku z tym?
- No, posprzątasz.
          Kate wybałuszyła oczy. Kto podmienił jej chłopaka w ciągu tych dwóch tygodni? Gdzie podział się ten czuły facet, z którym snuli plany na wspólną przyszłość?
- Przecież nic się nie stało. Przebierzesz młodego, ogarniesz dom.
- A Ty?
- Ja skończę testować grę dla Nicka.
- No chyba kpisz!
- Nie drzyj się.
          Dziewczyna drżała z oburzenia i złości. Gdyby nie trzymała Thomasa, uderzyłaby Warda. W ciszy przebrała dziecko, przytuliła go i poleciła iść się pobawić, Darcy tylko się przyglądał. Zawinęła pampersa i położyła go na środku podłogi. Nie jest służącą, nie będzie się nią Darcy wysługiwał.
- Nie posprzątasz?
          W odpowiedzi splotła ręce na klatce i podniosła jedną brew do góry. Ward parsknął złośliwym śmiechem.
- Przecież ja tego nie będę sprzątał.
- To żyj w takim chlewie.
- Chyba żyjmy.
- Nie przesłyszałeś się. Zabieram Thomasa do Australii.
- Co proszę?!
- Zabieram syna do mojej matki.
- A co ze mną?
- Tobie się zaczyna sezon niedługo. Będziesz zajęty.
- Nie możesz mnie odsunąć!
- Oprzytomniej, Darcy!
- Potrafię się nim zająć tak dobrze jak Ty!
- Nie chce Ci się nawet go przewinąć, bo grasz w jakąś debilną grę!
- Nie jest debilna! - obruszył się Rudzielec.
          Dziewczyna westchnęła, Ward się obraził i wrócił do grania. Nawet nie zauważył, kiedy razem z Tomem wyszli z domu. Zdenerwował ją, nie miała już ochoty na prysznic i wspólnie spędzoną noc. Tęskniła za nim tak długo, a teraz nie chciała z nim rozmawiać. Spacer musiał dobrze jej zrobić. Thomas biegał po parku, ona go goniła. Dawno nie bawiła się z synkiem, a lubiła korzystać z ich wspólnych chwil. Maluch wpadł jej w ramiona, przewróciła się i przeturlała się na trawie, uważając, żeby nic mu się nie stało. Chłopiec był zachwycony i zaśmiewał się do łez.
          Rozdzwoniła się jej komórka, nie odebrała, wiedziała, kto to był. Po piątym nieodebranym połączeniu, nadal się nie zniechęcał. Po siódmym wreszcie odebrała. Nie przyznała się Darcy'emu do tamtego pocałunku. Nie przyznała się też do tego, że spotkała się z Emilem kilka razy w Polsce, ale nie powtórzyli tego, co działo się na weselu.
- Kate, gdzie jesteś? Byłem u Ciebie w domu i nikt nie otwierał.
- Darcy jest zajęty. Testuje nową grę.
- Co testuje? Dobra, nie ważne. Powiedz gdzie jesteś, za chwilkę tam będę.
          Zawahała się. Chciała się z nim zobaczyć, ale znów czułaby się jak zdrajczyni. Chciała się z nim spotkać, ale musiała myśleć o Thomasie. On był najważniejszy.
- Zapomnij. Wracaj do domu.
- Nie wygłupiaj się, Kate. Powiedz gdzie jesteś.
- Przykro mi, Emil. Jesteśmy przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. Teraz spędzam czas z rodziną.
          Przez chwilę po drugiej stronie słuchawki zapanowała cisza. Długo się nad czymś zastanawiał. Dziewczyna znała go na tyle, że widziała oczyma wyobraźni jego zaciśnięte szczęki. Żadne z nich się nie odzywało, oddychali do słuchawki.
- Okay.Odezwij się, jeśli będziesz mnie potrzebowała.
- Odezwę się.
- Będę czekał.

          Darcy był obrażony na dziewczynę. Nie położył się spać w ich wspólnym łóżku. Całą noc grał. Nie do końca wiedział o co się złościł. Kochał rodzinę, wiedział, że powinien się starać, ale nie miał ochoty. Czuł się przytłoczony i zmęczony. Każdy czegoś od niego oczekiwał, każdy czegoś chciał. A on chciał tylko na chwilę być dawnym beztroskim Darcym. Nie rozumiał jak i dlaczego zapomniał o Tomie, żałował tego i chciał ich oboje za to przeprosić. Nie zrobił jednak tego. Nawet nie zamierzał.
          Zdenerwowało go, że chciała zabrać malucha do Australii bez niego. Ale dzięki chwili spędzonej na przemyśleniach zmienił zdanie. Odpoczną od siebie, zatęsknią za sobą i będzie między nimi lepiej niż do tej pory. Wiedział, że go kochała. Co mogłoby się stać?
          Słyszał jak wstała rano i wyszła zabierając dziecko ze sobą. To już dziś. Dzisiejszego dnia mieli wyjechać. Ostatnimi czasy byli chłodni dla siebie, nie odzywali się ani słowem. Wysłał jej SMS-a z pytaniem czy odwieźć ich na lotnisko. Zgodziła się. Jechał właśnie przez zakorkowane miasto, żeby ich odebrać.
- Zadzwonisz, kiedy będziecie już na miejscu?
          Głos chłopaka wyrwał ją z zamyślenia. Wpadła w trans, kiedy skupiła się na mijających obrazach.
- Jasne.
          Dojechawszy na lotnisko, wypakował ich bagaż i pomógł przetransportować do środka. Pocałował syna w czoło i powiedział, że go kocha. Skierował swój wzrok na Kate i wpatrywał się w nią dłuższą chwilę.
- No to, do widzenia. - powiedziała sztywno.
- Do zobaczenia.
- Trzymaj się. - odwróciła się na pięcie.
- Kate?- chwycił ją za ramię.
- Słucham?
- Kocham Cię.
          Uśmiechnęła się blado, a Darcy złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Odwzajemniła go.
- Nie zapomnij.
- Nie zapomnę.- potwierdziła cicho, starając się jednocześnie zagłuszyć wyrzuty sumienia.
- Będę czekał.
- Do zobaczenia.
          Puściła jego dłoń i udała się w kierunku odpraw. Dopiero będąc w samolocie, poczuła jak emocje opadają. Odprężyła się, opuszczała Darcy'ego, opuszczała Emila, opuszczała wszystkie swoje problemy. Nie miała wieczności na rozmyślanie, ale musiała zacząć jak najszybciej. Ale jeszcze nie dziś. Zamknęła oczy i wyobrażała sobie piękną, słoneczną Australię.